Bintana (Ikalawang Bahagi)

BABALA: Dumadami po ang kaso ng HIV/AIDS sa bansa at sa katunayan tumaas ito ng 300% (per DOH) sa nakalipas na dalawang taon. Pinapayo kong maging maingat sa pakikipagtalik sa mga hindi mo lubusang kilala; o kung magagawa naman maghanap na lang ng taong kilala mo na makakatalik ng regular at huwag nang makipagtalik sa iba. Huwag na pong magtangkang gayahin pa ang mga nasa kuwento sa blog na ito upang hindi mapahamak. Sa ngayon po, may dalawang bakla na regular na chumuchupa sa akin at alam kong malinis sila. Panatag din naman sila sa akin dahil sa hindi na ako nagpapachupa sa iba maliban sa kanila.

Lumipas ang mga araw, hindi pa rin mawaglit sa isip ko ang nakita ko noon. Hindi ako lubos na maka-get over na bakla pala si Sir Steve, at hinahada nya ang driver na si Kuya Larry. Natanim na kasi sa isipan ko kung gaano kabarako si Sir Steve- mahilig sa sports, nagba-body building, at ang pagkakaalam ko din ay may kabit sya habang ang pamilya nya ay nasa Amerika.

Tuloy lang ang buhay. Pilit ko na lang iwinawaglit sa isip ko ang aking nasaksihan noon. Hanggang isang gabi ay nakita ko nanaman sila sa liguan. Napa-isip ako kung bakit ang ibang tao ay pilit na kinokomplika ang mga buhay nila. Marahil sa kadahilanang bata pa ako ay ang concept ko lamang sa buhay ay ang mabuhay lang sa kung ano ang meron.

Sinasalihan ako ng inggit kay Kuya Larry paminsan-minsan, dahil sa hindi na naman ako estranghero sa ngalan ng pagpapachupa. Una kong karanasan sa sex ay noong 11 years old pa lang ako- chinupa ako ng isang bakla. Masarap naman kasi ang machupa, lalo na kung magaling ang gagawa. Pero hindi naman pwedeng basta na lang ako mag-presenta ng titi ko kay Sir Steve.

Sa tuwing natye-tyempohan ko sila sa bintana ay pilit ko na lang inilalayo ang tingin ko. Anyway, ang purpose ng bintanang ito para sa akin ay ang matanaw man lang ang langit bago matulog. Sa kulungan ng kahirapan ng buhay, ang langit, o ang bintana ay nagiging simbolo ng kalayaan sa lahat nang ito.

Sa mga buwang lumipas, nasanay na sa trabaho ang katawan ko. Wala na ang sakit sa katawan at pagod na nararamdaman ko tuwing bago matulog. Napalitan iyon ng pag-asang isang araw ay makakalabas din ako sa kahirapan, at finally hindi tatanaw sa bintanang yun. Naging batak sa trabaho ang aking murang katawan, na akala ko ay matibay na para sa anumang kailangan kong pagdaanan. Iyon ang pagkakamali ko.

Isang araw nagising na lang ako na masakit ang katawan at inaapoy ng lagnat. Pinayagan ako ni Sir Steve na magpahinga muna. Medyo mabigat sa loob kong maiwan sa barracks habang ang aking mga kasamahan ay nagtatrabaho. Wala akong nagawa kundi mahiga at dumungaw sa bintana. Pinadalhan ako ni Sir Steve ng pananghalian.

Mga alas tres ng hapon nang magising ako. Pinakiramdaman ko ang katawan ko at napansin kong wala na ang sakit na nararamdaman ko kanina. Pawis na pawis din ako. Naisip kong maligo na lang. Naghubad ako ng damit at pinahiran ang pawis ko sa katawan. Pagkatapos ay hinubad ko na rin ang shorts ko at kinuha ang twalya at mga gamit pampaligo.

Tulad ng nakagawian na namin, nagsimula akong maligo sa likuran ng bodega ng naka-brief lang. Dahil siguro sa galing ako sa sakit, medyo malamig ang daloy ng tubig sa aking katawan. Naisip kong magmadali na lang sa paliligo. Nagba-brush ako ng paa ko nang mapagawi ang tingin ko sa bahay nina Sir Steve. Nabigla ako nang makita kong nasa bintana siya at nakatingin sa akin. Naisip kong bakla nga pala si Sir, at baka natakam sya sa panonood sa pagligo ko.

Ngumiti lang sya pagkakita sa akin, tapos umalis na. Pinagpatuloy ko ang paliligo ko. Nagsasabon ako ng titi ko sa loob ng brief nang makita ko syang palabas sa backdoor ng bahay nila.

"Bakit ka naligo?" Tanong nya sa akin habang papalapit, "me trangkaso ka, a?"

"E, Sir", nagpatuloy lang ako sa pagsasabon ng katawan ko, "pinagpawisan kasi ako ng sobra kanina, kaya ang lagkit na ng katawan ko."

"Baka kung mabinat ka nyan," sabi niya, "dalian mo na lang at baka lamigin ka. Sige." Tumalikod sya at lumakad na papunta sa hardware.

"Okay po."

Pagkatapos maligo ay hindi na ako nagdamit. Naka-brief lang ako at binuksan ko ang radyo para mag-soundtrip. Kinuha ko ang photo album sa locker ko at nagsimulang buklatin ito. May butil ng luha ang pilit kumawala sa mga mata ko nang makita ko ang picture ng mga magulang at mga kapatid ko. Kung nasa bahay lang ako, siguradong pagkakaguluhan ako dahil lang sa may trangkaso ako.

Akala ng marami masaya at cute na bini-baby ang bunso ng pamilya. Okay, siguro kung bata pa; pero kung gaya kong nagbibina na, isa itong sumpa. Sige, aaminin ko na minsan gusto ko din, ngunit me mga oras din na ang pakiramdam ko ay nasasakal na ako sa sobrang pagmamahal at pag-aalaga ng pamilya ko.

Para hindi tuluyang maiyak, umakyat na lang ako sa higaan ko at dumungaw sa bintana. Eto na ang buhay ko ngayon. Malayo sa proteksyon at pag-aaruga ng pamilya ko. Kailangan kong patunayan sa kanila na kaya ko na ang sarili ko.

Sa labas ng bintana ay tuloy ang buhay ng Maynila. Walang pakialam sa kung ano man ang nararamdaman ko, o kung ano man ang nararamdaman ninuman. Hindi ako yung tipong nangangarap ng matayog. Ang gusto ko lang patunayan ay kaya kong mabuhay ng mag-isa, at kahit sa sa isang marahas na realidad ng syudad na ito.

Nagulat ako nang biglang nag-ring ang intercom. Dali-dali akong bumaba at kinuha ang awditibo.

"Kumusta na'ng pakiramdam mo?" Si Sir Steve.

"Okay na po."

"Sige. Puntahan kita dyan."

ITUTULOY....