Wala na akong matanaw na pag-asa sa buhay. Nagunaw na lahat nung iniwan niya ako bitbit ang anak namin. Tapos sinundan pa ng pagkamatay ng nanay ko dahil sa sama ng loob sa sinapit ko, kaya pati tatay ko at mga kapatid ay parang ako sa sinisisi sa lahat. Pinangaralan na kasi ako ng nanay ko tungkol sa pamilya nila bago pa man kami nagsama ni Zia, pero hindi ako nakinig at pinagpatuloy ko pa din ang relasyon namin hanggang sa mabuntis ko siya. Tama nga ang sinabi ng nanay ko na gagawin lahat ng pamilya ni Zia para mapaghiwalay kami. Nagtagumpay sila, at nadamay pa ang nanay ko.
Ilang buwan akong napariwara sa buhay at parang nawala sa katinuan. Napauwi ako ng kuya ko sa amin, pero matapos nun ay gabi-gabi akong nasa beerhouse at umiinom na mag-isa. Hindi ko talaga malunod sa alak ang sakit na nararamdaman ko, kaya siguro mas mabuting mamatay na lang ako.
Umorder ako ng tatlong boteng alak sa bar at binitbit ito sa kotse. Nag-drive ko nang lasing patungo sa may dalampasigan sa likod ng munisipyo ng bayan namin. Bumababa ako sa beach at naghubad hanggang sa brief na lang natira. Magpapakalasing ako tapos lulusong sa dagat para malunod. Binuksan ko ang isang bote ng alak at lumagok hanggang halos kalahati nito.
Ang liwanag ng bilog na buwan ang tanging kasama ko sa madaling araw na iyon, ngunit maging ang buwan ay parang pinagtatawanan ako sa aking sinapit sa buhay, pati na ang hampas ng alon sa dalampasigan ay mistulang halakhak ng buong mundo na nililibak ang aking damdamin. Nakaramdam ako ng hilo kaya't nahiga ako sa buhanging ng baybayin. Pagkalapat ng likod at ulo ko sa buhangin ay bumulwak ang luha ko at napalahaw ako ng iyak. Hindi ko lubos maisip kung ano ang nagawa ko at ganito ang sinapit ko sa buhay.
Bumangon ako't pinahid ang mga luha ko; lumagok akong muli sa bote ng alak at halos maubos na ito. Kailangan kong malasing kaagad at alas dos na. Dalawang oras na lang ay may mga magja-jogging na sa kalyeng kahanay ng dalampasigan. Determinado akong tapusin na ang lahat ngayong gabi para wala na akong maramdamang sakit. Isa pang lagok ay naubos ko ang isang boteng long neck. Binuksan ko ang pangalawang bote para umpisahan na din iyon.
"Marco, tama na 'yan," ani ng isang tinig ng lalake sa aking likuran. Hindi ko namalayang may lumapit pala sa akin. "Uwi ka na."
"Kayo po pala," nilingon ko ang nagsasalita at nakita kong si Mang Jose pala, ang matalik na kaibigan ng tatay ko at dati ding driver niya sa isa sa mga pampasaherong jeep namin noon. "Ayoko na po sa buhay at sobrang sakit ng nararamdaman ko." Kapitbahay din namin sila ng asawa niya kaya parang kamag-anak ko na rin siya. Nakita niya ang paglaki at pagka-edad ko sa buhay.
"Sinusundan kita gabi-gabi at nag-aalala ako sa'yo," sagot ni Mang Jose; "alam mong parang anak na rin kita kaya hindi kita mapapabayaan." Walang anak sina Mag Jose at ang asawa niya. Ninong siya ng isa sa mga ate ko, pero close talaga siya sa aming magkakapatid. "Broken hearted din naman ang tatay mo sa pagkamatay ng nanay mo, kaya sana ay huwag mo nang dagdagan sa mga balak mo."
"Bakit ninyo po ako sinusundan?", medyo nagulat ako sa tinuran niyang iyon. "Wala naman pong may pakialam sa akin."
"Alam mong hindi totoo 'yan," sagot ni Mang Jose. Higit sampung taon ang gulang sa kanya ng tatay ko, pero siya lang ang alam kong pinakamatalik na kaibigan niya. "Parang anak na rin kita kaya mahal na mahal kita. Kung hindi sa ngayon magampanan ng tatay mo ang pagiging ama sa'yo dahil sa nagdadalamhati din siya, ako na muna ang magiging tatay mo ngayon."
"Alam ko po naman 'yan," sambit ko at sabay lumagok ng alak mula sa bote. "Kaya mas mainan na sigurong mawala na lang ako para wala na silang problemahin sa akin." Lumagok akong muli ng alak. "Tutal meron naman na akong ipon para pampalibing ko."
"Sa tingin mo ba ganun lang kadali para sa amin 'yun?" Tumungga din ng alak si Mang Jose. Nasa 60 na siya pero fit naman ang pangangatawan at batak sa trabaho sa mga negosyo nilang mag-asawa. "Kaya kahit hindi sinabi ng tatay mo ay tinitingnan-tingnan kita sa mga pinaggagagawa mo sa buhay nitong mga nakaraang linggo."
"Sobrang sakit po kasi ng ginawa ni Zia at ng pagkamatay din ng nanay," lumagok ako ulit ng alak. "Parang nadudurog po ang puso ko." Napaluha ulit ako.
"Ganun din naman ang nararamdaman namin kasi mahal ka namin," hinawakan ni Mag Jose ang kamay ko. "Nandito lang naman kami lagi sa likod mo." Kumislap ag tulo ng luha sa mukha ng matanda. "Dumidistansya lang kami kasi gusto naming may matutunan ka sa mga pangyayaring ito."
"Hindi ko na po kaya," pinahid ko ang luha ko sa pisngi, "sobrang sakit sa puso at para akong mamamatay sa sakit." Tumayo ako at napabuntong-hininga. Sobrang bigat ng dibdib ko na hindi ko maintindihan. Hindi ko na pinansin na nakabrief lang ako at wala na din naman akong maitatago kay Mang Jose at noong bata pa ako ay madalas siyang nagvo-volunteer na magpapaligo sa akin.
"Kuwentuhan na lang kita ng buhay ko para gumaan 'yang pakiramdam mo," hinila ako ni Mang Jose pababa kaya napaupo ako ulit sa buhangin. "Di ba nung maliit ka pa kinikuwentuhan din paminsan-minsan bago matulog?"
"Sige po," napatungo na lang ako. Nagbalik sa alaala ko noong bata pa ako- madalas ay ginagabi ng uwi ang parents ko dahil sa marami silang inaasikaso, kaya't kung hindi man yaya ay si Mang Jose ang nagpapatulog sa akin. Nahiga muli ako sa buhangin at pinikit ang aking mga mata.
"Bata pa lang ako ay idol na idol ko na ang tatay mo", panimula ni Mang Jose. "Magaling kasi siyang pintor at magaling ding musikero. Siya ang inspirasyon ko noon at kahit malayo ang agwat ng edad namin ay pinilit kong mapalapit sa kanya. Alam mo bang tapos ako at pasado bilang elementary teacher, pero mas pinili kong maging driver ng isa sa mga jeepney ninyo para lang mapalapit sa tatay mo at sainyo?"
"Ganun po ba?", gulat kong tanong at babangon sana ako mula sa pagkakahiga. Pinatong ni Mang Jose ang palad niya sa dibdib ko at pinahiga ulit ako.
"Oo," pag-amin ni Mang Jose. "Aaminin ko sa'yo ngayon na bakla ako."
"Po?" Sa puntong iyon ay laking gulat ko sa rebelasyong iyon. May asawa si Mang Jose, at kahit wala silang anak ay nakita ko kung gaano nila kamahal ang isa't isa. "Alam po ba 'yan ng tatay?"
"Oo naman," walang kagatol-gatol na sagot ni Mang Jose. "Idea niya yung mag-asawa ako para daw mawala ang pagkabakla ko. Ang totoo niyan ay pinakasalan ko lang si Eden dahil sa kayamanan niya."
"Mabuti naman po at hindi kayo iniwasan ng tatay, ano?", kahit papano ay nawala ang mga alalahanin ko sa buhay dahil sa nalaman ko. "Tsaka tinuring niya talaga kayong matalik na kaibigan."
"Sobrang mabuting tao ang tatay mo," sagot ni Mang Jose, "kaya nga in love talaga ako sa kanya. Alam kong magugulat ka, pero, oo, mahal na mahal ko ang tatay mo. Napaka-suwerte ko at hindi niya ako pinagtabuyan, kundi ay ginawa niya pang kaibigan, at masaya na ako dun. Tapos nung dumating na kayo ng mga kapatid mo ay parang hindi na rin ako iba sainyo."
"Naging mabuti naman din po kayo sa amin at sobrang higit pa kayo sa mga kamag-anak namin," pagbalik-tanaw ko. "Kaya nga po parang magulang na rin namin kayo."
"Aaminin ko din sayo ngayon," tumungga ng isang lagok si Mang Jose sa bote. Marahil ay pampalakas ng loob. "Sainyong magkakapatid ay ikaw talaga ang pinakamamahal ko at pinilit kong maging parte ng buhay mo kahit sa likod man lang. Syempre hindi ko pwedeng pangunahan ang mga magulang mo at sila pa din ang may karapatan sa'yo, kaya't sa likod mo na lang ako nagmasid ng paglaki mo".
"Hala po," medyo natawa na ako sa parteng ito. "May mga alam ka po ba tungkol sa akin na hindi alam mg pamilya ko?"
"Oo, bata," natatawa na ding sagot ni Mag Jose, "alam ko ang mga pagpapachupa mo pati na rin ang pinagmulan niyan na si Tito Ver.". Tiyuhin nga pala ni Mang Jose si Mang Ver, yung unang chumupa sa akin noong 11 years old ako.
"Atin-atin na lang po 'yun, ha?", napaupo akong natatawa. "Pero salamat po sa kuwentuhan nating ito. Kahit papano ay gumaan ang dibdib ko."
"Mahal na mahal kita na parang sarili kong anak," hinagap niya ang aking ulo at sinandal ito sa kanyang dibdib. "Yung pagmamahal ko noon sa tatay mo ay nabaling na sa'yo mula noong pinanganak ka."
"Ganun po pala 'yun," pag-alala ko sa mga pagaalaga niya sa akin noong bata pa ako. "Salamat po ulit. Ngayon ko lang po na-realize kung gaano ako kaimportante sa ibang tao."
"Sabi ko sa'yo, e," sagot ni Mang Jose at pinakawalan niya ang ulo ko sa pagkasandal sa dibdib niya. "Pero magdamit ka na at magsisimula nang dumating yung mga nagja-jogging. Baka me baklang mag-jogging mapagkamalan pa akong isa sa mga taga-chupa mo."
"Sige po," at nagdamit na nga ako. "May tira pa pong isang bote dito; inom tayo ni tatay mamayang gabi sa bahay."